Το μαχαίρι…

Η κραυγή που έβγαλε, ανήγγειλε τον ερχομό του…
Οι Μοίρες στο προσκεφάλι του, να τον μοιράνουν…
Του έδωσαν χάρες, του έδωσαν πνοή…
Χαρακτήρα και χαρακτηριστικά…
Όλα εκεί…
Σε κοινή θέα…

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.

Αναθράφηκε, από οικογένεια δεμένη…
Η μάνα που τον βύζαξε, του στέριωσε τα δώρα από τις Μοίρες…

Θυμάμαι, ως τώρα να ‘τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

Τα χρόνια πέρναγαν…
Η ζωή του, περπατήθηκε…
Αυτός, τα ένοιωσε όλα…
Δεν άφησε να του ξεφύγει τίποτα…
Τον χαρακτήρα του, τον διαμόρφωσε από τις πράξεις του…
Εκεί…
Σε κοινή θέα…

«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το ‘χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το ‘χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν’ αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; – Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄ το.

Έμαθε από τα φτιαξίματα και από τα χαλάσματα…
Από τότε, περπατάει όρθιος…
Παρέα με τον χαρακτήρα του…
Παρέα με τη ζωή του…
Παράσημο και στόλισμα…

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ‘καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…

(Η ιδέα του παραπάνω, δόθηκε ακούγοντας ‘Το μαχαίρι’ του Νίκου Καββαδία. Ελπίζω, ο μεγάλος ποιητής να συγχωρήσει το ‘ατόπημά’ μου)

(‘Orange Sword’ by Ruth Palmer)