Περπατούσε στο δρόμο με βήμα νευρικό και βλέμμα απλανές. – Και τώρα τι κάνουμε; – Τι εννοείς; – Ήταν μία απλή ερώτηση. Και τώρα τι κάνουμε; – Πάμε σπίτι. – Μετά απ’ ότι έγινε; – Βεβαίως. – Και τι θα πεις στον άντρα σου; – Τίποτα. – Τίποτα; – Ναι. Άνοιξε το αυτοκίνητο, μπήκε μέσα,…
Μήνας: Ιουνίου 2007
Γαμήλιος χορός…
Οι ήχοι από την σύγκρουση των ασημένιων μαχαιροπήρουνων με τα χείλη των κολονάτων ποτηριών, κατέκλυσαν τον χώρο. Η παραίνεση στο νιόπαντρο ζευγάρι να σηκωθεί να χορέψει, δεν άργησε να πάρει σάρκα και οστά. Μπροστά ο γαμπρός και πίσω η νύφη, πιασμένοι χέρι-χέρι προχώρησαν προς το κέντρο της αυτοσχέδιας πίστας. Κοιτάχτηκαν για λίγο στα μάτια, γέλασαν…
Εκδίκηση…
Ξέρω. Είσαι εκεί, στην ίδια θέση, όπως τότε. Ναι, ξέρω. Με παρατηρείς. Με βλέπεις να χτυπιέμαι, να πονάω, να παρακαλάω. Ναι, ξέρω. Επιβλέπεις την εκδίκησή σου. Χαίρεσαι, γελάς, τρεμοπαίζει το μάτι σου από την ηδονή. Ναι, ξέρω. Νικάς και σ’ αρέσει. Το περίμενες καιρό. Ήσουν στημένη στην γωνία και περίμενες. Με έβλεπες να ζω, να…
Lady d’Arbanville…
Γράψε έναν ύμνο. Έναν ύμνο για την γυναίκα που έχεις δίπλα σου. Την κοιτάς. Την παρατηρείς. Την ξέρεις; Την γνωρίζεις, δεν την ξέρεις. Αν δεν σου ανοιχθεί η ίδια, απλά την γνωρίζεις. Πόσοι δεν έχουν περάσει μία ζωή δίπλα σε μία γυναίκα και απλά την γνώρισαν; Είναι εκεί. Δίπλα σου. Το εξεταστικό βλέμμα σου, την…
Γράφοντας κεφάλαια ζωής…
Τα κεφάλαια της ζωής της τα έγραφε νύχτα, λες και δεν έπρεπε να τα δει το φως του ήλιου την ώρα που γράφονταν και φωτίζοντάς τα, χάσουν εκείνη την μαυρίλα που κάνει τις ιδιαίτερες στιγμές του καθενός μας, να δείχνουν περισσότερο τραγικές απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Έτσι και τον Τάσο. Νύχτα τον γνώρισε, σε…
Ο δρόμος, ο χρόνος, η ζωή… (το τέλος)
Ξύπνησε απότομα από την σκέψη, ότι μπορεί να ζει τις τελευταίες του στιγμές. Η σκέψη αυτή τον φόβισε. Όχι γιατί θα πέθαινε. Δεν τον φόβιζε ο θάνατος. Ποτέ δεν τον φοβήθηκε. Τον φόβιζε η σκέψη ότι θα πήγαινε να τον συναντήσει κοιμισμένος και όχι ξύπνιος. Τουλάχιστον τον θάνατο, ήθελε να τον συναντήσει ξύπνιος. Όρθιος. Αγέρωχος….
‘Άδειου’ μέτρηση…
– Το ‘άδειο’, πως το μετράς; – Με της καρδιάς τους παλμούς. – Σταμάτησαν κι’ αυτοί. Άδειασαν. – Ποτέ δεν αδειάζουν. Απλά, ακούγονται διαφορετικά. – Πόσο διαφορετικά; – Πιο απαλοί. Πιο λείοι. Πιο ήρεμοι. – Κι’ αυτό είναι καλό; – Ξεκουράζονται και παίρνουν δυνάμεις. Για να χτυπήσουν δυνατότερα και εντονότερα αργότερα. Στο μέλλον. Όταν πια…
Ο δρόμος, ο χρόνος, η ζωή… (ημέρα 2η)
Κρύωνε. Ένα κρύο ακαταμάχητο. Είχε ακούσει να μιλάνε για το βάρος της ψυχής, για εκείνα τα 21 γραμμάρια που βαραίνουν το σώμα των ανθρώπων. Δεν είχε ακούσει ποτέ για την θερμότητά της. Τώρα που την ένοιωθε να φεύγει από πάνω του, διαπίστωσε ότι η θερμότητα που σκορπάει η ψυχή στο σώμα, είναι δυσανάλογη του βάρους…
Μοναξιά…
Μοναξιά, Αμόνι που σφυρηλατείται επάνω σου η ζωή μου… Μοναξιά, Έργο παιγμένο από ηθοποιούς άμαθους σε δύσκολους ρόλους… Μοναξιά, Όμορφες λέξεις ειπωμένες από χείλη στεγνά… Μοναξιά, Ανίερη συμμαχία των ‘θέλω’ μου με τα ‘πρέπει’ μου… Μοναξιά, Αν ήξερα ότι θα σε αγαπήσω τόσο πολύ, θα προτιμούσα να μην γεννιόμουν ποτέ… Μοναξιά, Αν ήξερα ότι θα…
Ο δρόμος, ο χρόνος, η ζωή… (ημέρα 1η)
Είχε πάρει να βρέχει από το πρωί. Άκουγε υπόκωφα τις στάλες της βροχής να πέφτουν με μανία επάνω στο τζάμι του δωματίου. Δεν είχε κοιμηθεί καλά το βράδυ. Σκέψεις διάφορες περνούσαν από το μυαλό του. Δεν αντιδρούσε όμως. Δεν ήξερε αν ήταν ηθελημένη η απουσία αντίδρασης ή όντως δεν μπορούσε να αντιδράσει. Τουλάχιστον καταλάβαινε. Και…
Ο δρόμος, ο χρόνος, η ζωή… (η αρχή)
Ο δρόμος προς το σπίτι του, δεν είχε καμία αλλαγή. Τα τελευταία 10 χρόνια, ίδια σπίτια, ίδια δένδρα, ίδια πεζοδρόμια. Απόλυτη έλλειψη του διαφορετικού. Οδηγούσε διαδικαστικά, εκτελεστικά. Που και που, άφηνε το αυτοκίνητο να ρολλάρει πάνω στην άχρωμη άσφαλτο, χωρίς δική του επέμβαση. Το ποδήλατο που διάσχισε κάθετα τον δρόμο, από την δεξιά πλευρά της…
Βροχή…
Βροχή… Νερό, που πέφτει και γλυστράει, σε τζάμια ταξιδεμένα από τον καιρό… Βροχή… Νερό, που πέφτει και ξεπλένει, τα αποτυπώματα του ήλιου και καθαρίζει την μνήμη από τις ηλιόλουστες ημέρες… Βροχή… Νερό, που πέφτει και κυλάει, σχηματίζοντας υδάτινους δρόμους σε μάτια ερεθισμένα από θεάματα άνυδρα… Βροχή… Νερό, που πέφτει και δροσίζει, την πλάση την εύπλαστη…
Το κόσμημα της θλίψης…
Έτσι μεγάλωσε. Με μία θλίψη απροσδιόριστη στα μάτια. Όχι ότι το ήθελε. Έτσι ήταν φτιαγμένη, έτσι ήταν μαθημένη. Να φοράει συνέχεια στο πρόσωπο, στα μάτια, μία θλίψη. Μία θλίψη κόσμημα. Προσπάθησε, πολλές φορές, να την εξορκίσει. Καλύτερη λύση, το γέλιο. Γελούσε συνέχεια. Σε σημείο παρεξήγησης. Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει το λόγο του πηγαίου γέλιου…
Για την Αμαλία…
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του» (σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992) «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007) Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της…
