Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης ανάμεσά μας. Παραμορφώνει και μορφώνει τις συνειδήσεις και τα αισθήματά μας. Παρόρμηση και απώθηση. ‘Πόσο λίγο με ξέρεις τελικά’ σκέφτομαι και ανάβω ένα τσιγάρο. Από εκείνα τα άκαυτα. Που τα ρουφάς και χάνεις ζωή. Χάσιμο ζωής αναπληρούμενο από την εισροή αέρα θανατηφόρου.
Ταξίδι μου έταξες κάποτε και ‘γώ σε πίστεψα. Λες και δεν σε ήξερα. Λες και δεν σε είχα μάθει. Το άφησα να περάσει και αυτό σαν όλα τα άλλα. Όλα εκείνα που κάποτε τα δυο σου υπέροχα χείλη είχαν ψελλίσει ανάμεσα σε στιγμές πάθους και ιδρώτα. Με μένα αντίκρυ σου. Τα έβλεπα να συσπώνται και να μορφώνονται με τα ίδια μου τα μάτια.
Δεν σου ζήτησα τίποτα. Το ξέρεις. Αν δεν το ήξερες δεν θα έταζες ποτέ τίποτα. Και σε κανένα. Ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο που εκείνος σου έδινε πάντα συγχωροχάρτι. Με βουλοκέρι ανεξίτηλο. Και υπογραφές φαρδιές πλατιές κάτω από το ‘συναινώ χωρίς αμφιβολία’ που έγραφες πάντα στα συμβόλαια που υπέγραφες με τον εαυτό σου.
Μου ζήτησες το απόλυτο και ‘γώ σου το έδωσα. Όχι ότι γνώριζες τι σημαίνει ‘απόλυτο’, όμως εγώ σου έδωσα αυτό που εγώ πίστεψα και έβλεπα μέσα από τα μάτια μου. Και ποτέ δεν έφερες αντίρρηση. Εξάλλου, οι αντιρρήσεις δίνονται και εκφράζονται από τους γνωρίζοντες. Όχι από αυτούς που κατ’ εξακολούθηση αντιλαμβάνονται τον όρο ‘δόσιμο’ ως υποχρέωση του άλλου και όχι ως πράξη ανώτερη.
Δεν θα με μάθεις ποτέ. Όχι γιατί δεν σου έδωσα τα στοιχεία. Επειδή, εσύ ο ίδιος δεν τα έψαξες ποτέ. Τα έβλεπες καθημερινά. Όμως ποτέ δεν τους έδωσες την πρέπουσα προσοχή, εκείνη που διαφοροποιεί αυτούς που κοινωνούν από εκείνους που παρακολουθούν την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους. Δεν σε κακολογώ. Άμαθος ήσουν. Όμως άμαθη ήμουν και ‘γώ. Εντελώς. Ολοκληρωτικά…
(‘Abend für dich’ by Elena Filatov)
Ο Εραστής της Ζωής 
Ο έρωτας δεν μαθαίνεται. Βουτάς στα βαθιά και κολυμπάς ή μένεις στην ασφάλεια της παραλίας πετώντας πετραδάκια στο νερό. Αν και υπόθεση για δύο συνήθως μόνο ο ένας τον υπερασπίζεται.
Πόσο λίγο μας ξέρουν….Πόσο λίγο μας ξέρουμε….
πολύ όμορφο κείμενο Γιώργο 🙂
Δε μαθαίνεται Γιώργο μου καλέ μου, το παιχνίδι της αγάπης. ΄Εχεις ή δεν έχεις όρεξη, κότσια και τσαγανό για να παιξεις και να παίζεις συνέχεια να μη φθαρεί η ζωντάνια και το ενδιαφέρον
Καλή σου και όμορφη μέρα,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Καθόλου παράξενο… Εκείνοι που μας τάζουν τον ουρανό
με τ’ άστρα είναι συνήθως οι πιο «ύποπτοι», εκείνοι
που μέσα στον ενθουσιασμό και τη μεγαλοστομία τους
υπόσχονται πράγματα που ούτε μπορούν (ούτε και θέλουν
κατά βάθος) να δώσουν. Και κοίτα πλάκα. ΆΛλες φορές,
εκείνοι που δεν υπόσχονται απολύτως τίποτε, έρχονται
ξαφνικά στη ζωή σαν ευλογία, για να εκπληρώσουν
όσα συνέτριψαν οι «οδοστρωτήρες».
Γιατί σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…
Από την άλλη, εκείνους που μας παίδεψαν πιο πολύ,
εκείνους έχουμε την τάση να θυμόμαστε πιο καλά…
Η αιώνια αντίφαση της (αχόρταγης) ανθρώπινης φύσης.
Τα φιλιά μου…
(Έλειπα κι εγώ… Κι εσύ όμως δεν πήγες καθόλου πίσω…)
‘Οπου ακούς πολλά κεράσια (υποσχέσεις), να το… (βάζεις και μετά να το…) στα πόδια!!!
Λιγότερο πονάει…
Την (ηλιόλουστη) καλημέρα μου.
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
Γιατί παραπονιόμαστε άραγε? Η καρδιά πάντα ξέρει και ας μην παραδέχεται το μυαλό το «λάθος»… Δίνουμε ψυχή εκεί που ξέρουμε πως δεν θα ακουμπήσει, χαρίζουμε ζωή εκεί που νιώθουμε πως δεν θα ανθίσει…απο εγωισμό λοιπόν και εμείς, γιατί το θέλουμε,γιατί το νιώθουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη…έστω εκείνη την στιγμή…
«Λες και δεν σε ήξερα. Λες και δεν σε είχα μάθει.»
Θύτες και θύματα λοιπόν όλοι μας…
υπέροχο κείμενο!μου βγάζει απίστευτα συναισθήματα..