Με λένε Γιάννη. Είμαι τριάντα ετών. Παράξενη ηλικία. Όχι μεγάλος, όχι μικρός. Μικρομέγαλος θα έλεγα. Ιδιόμορφη λέξη, ιδιόμορφη αίσθηση, ιδιόμορφη ιδιότητα.
Με λένε Γιάννη. Είμαι παιδί συνηθισμένων γονέων. Το ένα από τα δύο. Γονέων που η ζωή τους κινούταν γύρω από ένα μικρό σπίτι, μία συνηθισμένη εργασία, μία φιλήσυχη ζωή. Αγαπημένοι και υγιείς. Έτσι έμαθαν, έτσι έζησαν. Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι που μπόρεσαν να μεταβολίσουν την εσωστρέφειά τους σε αγάπη και να πορευτούν.
Με λένε Γιάννη. Προσπάθησα να σπουδάσω και τα κατάφερα. Όχι όμως αυτό που θα ήθελα. Μάλλον αυτό που έτυχε για να μπορέσω να πάρω απαλλαγή από τον Στρατό και να συνεχίσω να είμαι Φοιτητής. Δεν έχω παράπονο. Τελείωσα την Σχολή μου και τώρα εργάζομαι. Στον ιδιωτικό τομέα. Έχω όμως τα προσόντα και θα μπορέσω να προσληφθώ στο Δημόσιο. Έτσι θα εκπληρώσω το όνειρο των γονέων μου. Θα μπορέσω να έχω σταθερό μισθό ‘μήνα μπαίνει, μήνα βγαίνει’. Έτσι, ίσως μπορέσω και ‘γώ να μετουσιώσω την εσωστρέφειά μου σε αγάπη και να πορευτώ.
Με λένε Γιάννη. Ζω στην Αθήνα. Με τους γονείς μου. Όχι για πολύ ακόμη. Ετοιμάζομαι για το μεγάλο βήμα της ενηλικίωσής μου. Ετοιμάζομαι για γάμο. Με μία καλή, συμπαθητική, ευπαρουσίαστη κοπέλα. Στην ηλικία μου. Και εύπορη. Με αγαπά. Και ‘γώ, δεν μπορώ να πω, την αγαπώ. Μάλλον.
Με λένε Γιάννη. Αποφασίσαμε με την μέλλουσα σύζυγό μου, την Τίνα (από το Χριστίνα), να μετακομίσουμε σε μία επαρχιακή πόλη. Θα είναι λέει καλύτερα. Θα μπορούμε να έχουμε περισσότερο χρόνο για εμάς τους δύο, θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε καλύτερο περιβάλλον, θα μπορέσουμε να έχουμε καλύτερο επίπεδο διαβίωσης. Με έπεισε. Εγώ δεν ξέρω από αυτά. Και οι δικοί μου το επικρότησαν. Ξέρουν καλύτερα και θέλουν το καλό μου. Μάλλον.
Με λένε Γιάννη. Παντρεύομαι σε τρεις μήνες. Η Τίνα (από το Χριστίνα), ανέλαβε όλες τις προετοιμασίες του γάμου. Εγώ πουθενά. Αυτή ξέρη καλύτερα, λέει. Τείνω να πιστέψω ότι όλη της η ζωή, από τα μικράτα της μέχρι τώρα, είχε ένα σκοπό: να επωμιστεί τις προετοιμασίες του γάμου της. Και τώρα που το όνειρο πραγματοποιήθηκε, είμαι πολύ περίεργος να ‘δω τι όνειρο θα έχει, από εδώ και πέρα, για να ελπίζει.
Με λένε Γιάννη. Συνηθισμένο όνομα, συμβιβασμένος άνθρωπος. Σαν τους περισσότερους από εσάς. Μάλλον.
(‘Family’ by Fernando Botero)
Ο Εραστής της Ζωής 
Πολύ ωραίο..μου έδωσε μια εξελικτική πορεία αλλά ταυτόχρονα το αίσθημα του «στάσιμου»
Το παλιό τραγούδι έλεγε «με λένε Γιώργος και το κέφι μου θα κάνω», εσύ όμως λές «με λένε Γιάννη και το κέφι των άλλων πάντα κάνω». Γιατί;
Χαρηκα.Εγω ειμαι ο ανησυχος.
Καλα στεφανα!
Γιατί όλα τόσα μαύρα?
Συμφωνώ με την Βιργινία περί εξελικτηκής στάσιμότητας
υγ.Δεν θα έφευγα ποτέ απο την Αθήνα παρά μόνο για την Θεσσαλονίκη (για Ελλάδα πάντα)
το να γνωριζεις την ‘θεση’ σου δεν ξερω κατα ποσο συνηθισμενο ειναι…
μαλλον…
καλημέρα, δεν νομίζω πως είναι και τόσο μαύρα τα πράγματα αλλά κυριώς είναι η αμφιβολία που δημιουργούν καθοριστικές αποφάσεις, δηλώνεις παρόν αλλά ταυτόχρονα απέχεις κιόλας για να μην επομιστείς τις αναλογούσες ευθύνες όταν αυτές προκύψουν. Εγώ λέω μείνε πιο κοντά στους άλλους θα μάθεις περισσότερα για σένα…Α και μένα Γιάννη με λένε
Την αυτογνωσία δύσκολα την κατακτάς..Εσύ φαίνεται να το έχεις καταφέρει..
E-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό!
(Και συμφωνώ με τη Βασιλική. Μάλλον…)
Πο-τε δεν ειναι α-ρ-γ-α! ! ..
Πόσο λυπηρό…
Τόσο άδεια ζωή δεν αντέχεται με τίποτα
Καλησπέρα
:)..γιωργο..
τελειο..
κι όμως…μου άρεσε…αν και δεν συμβιβάζομαι!!!μου άρεσε!
Όλοι χρειάζονται σπρώξιμο για να κάνουν ένα μεγάλο βήμα και να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν στη ζωή. Ο Γιάννης δεν διεκδίκησε τίποτα, παρά μόνο συμβατικότητα σε όλα του. Δεν το βρήκα εξελικτικό, ούτε στάσιμο όμως. Ούτε βρίσκω αυτογνωσία πουθενά. Αν κάποιον δεν τον ευχαριστεί η δουλειά του, ήδη βαριέται (κατά ένα τρόπο) τη γυναίκα του, και ακόμα κάνει ότι του λένε οι γονείς του, με σιγουριά λέω πως ήθελε και τα έπαθε, όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Σε λίγα χρόνια θα καταλάβει, και τότε είναι που θα κολλάει η φράση «ποτέ δεν είναι αργά». Ελπίζω να μην ταυρίζεται κανείς με το Γιάννη. Τέλος, το συνηθισμένο όνομα πάει πάντα με το συμβιβασμένος άνθρωπος; Δεν πολυκατάλαβα, αλλά ελπίζω όχι!
Με εκείνο το «μάλλον την αγαπώ» θα διαιωνισθεί το συγκεκριμένο ευνουχισμένο είδος;;;
ηδη βαρεθηκα,χαρα στο κουραγιο σου.και να φανταστεις οτι μου αρεσει η οικογενεια,αλλα εσυ το παρακανεις με την ασφαλεια…